Urodziłam się podczas szarej zimy stanu wojennego (1982).

Należę do pokolenia, które transformację przeżyło w szkolnej ławce i łatwo zaakceptowało nowy stan rzeczy. Do szkoły nie chodziłam jednak za często, gdyż miałam szczęście załapać się na ostatki prawdziwego finansowania sportu przez państwo. Sportowa podstawówka o profilu łyżwiarskim oznaczała nieustanne pobyty na obozach, wielogodzinne treningi. Było miło i intensywnie. Wiem, że sprawność, którą wówczas zyskałam procentuje do dzisiaj. Niestety dość „niewybitnie” prezentowałam tak zwany „wyraz artystyczny”… Ja chciałam tylko skakać i kręcić piruety. A to było za mało. Taniec też był potrzebny.

Gdy miałam 13-14 lat miałam krótki epizod z bieganiem płotków. Byłam bardzo sprawna, ale brakowało szybkości (a przede wszystkim wzrostu).

W liceum (I LO w Łodzi) praktycznie odłożyłam strój sportowy do szafy, choć grałam w tenisa, wspinałam się, jeździłam na koniach, a zimą na nartach – nie stanowiło to jednak podstawy mojej egzystencji. W liceum doświadczyłam wszystkich radości dostępnych młodym ludziom. Można powiedzieć, że uczyłam się po epikurejsku;), a bal trwał całą dobę… Naprawdę potrafiliśmy balować! Na studiach nie zaprzestałam hedonistycznego podejścia do rzeczywistości, ale ponieważ wszystko nagle stało się dozwolone, straciło trochę swój smak (doznania podkręcił tylko roczny pobyt na stypendium ERASMUS w gorącej Portugalii).

W wieku 22 lat odkryłam bieganie. 

Pamiętam, jak dziś, reklamę Maratonu w Łodzi. Jechałam tramwajem z uczelni i zobaczyłam ogłoszenie. Nie mogłam się od niego uwolnić. Tylko, że wtedy nie biegałam. Ale zawsze marzyłam o maratonie, choć wydawało mi się to takie nierealne. Tymczasem już za dwa tygodnie, w moim rodzinnym mieście… To musiało być przeznaczenie. Tak to zinterpretowałam i zapisałam się. Na szczęście „tylko” na półmaraton, który towarzyszył głównemu biegowi. Miałam dwa tygodnie, żeby przypomnieć sobie, czym jest bieganie.